|
Siarkowodór (H2S) - związek chemiczny; w warunkach
normalnych jest to bezbarwny gaz o zapachu zgniłych jaj, trujący (stężenie
1 mg siarkowodoru w 1 dm3 powietrza jest śmiertelne).
temperatura topnienia -85,53 °C
temperatura wrzenia -60,34 °C
Dość dobrze rozpuszcza się w wodzie, a jego wodny roztwór zwany jest wodą
siarkowodorową, która jest bardzo słabym kwasem beztlenowym. (kPa1 = 6.99.
kPa2 = 13) Siarkowodór spala się w powietrzu do tlenku siarki IV (SO2) lub
wolnej siarki (w niskiej temperaturze i przy niedostatecznym dopływie
tlenu).
Otrzymuje się go przez:
syntezę bezpośrednią z wodoru i zgazowanej siarki
działanie na siarczek żelaza II rozcieńczonym kwasem solnym:
FeS + 2HCl → FeCl2 + H2S
W naturze występuje w wyniku gnicia białek zwierzęcych zawierających
siarkę, w niektórych wodach mineralnych oraz w gazach wulkanicznych,
towarzyszy także złożom ropy naftowej. Brak życia na dnie mórz i oceanów
jest spowodowany również dużym stężeniem siarkowodoru, choć w miejsach
występowania siarkowodoru występują bakterie, których procesy metaboliczne
są oparte na wchłanianiu siarkowodoru zamiast tlenu. Siarkowodór zalega
także nad powierzchnią szamba, co było przczyną wielu wypadków
śmiertelnych nieświadomych występowania tam tego gazu osób, które
próbowały wejść do zbiornika z szambem np. w celach remontu.
Niewielkie ilości siarkowodoru powstają także w żywych komórkach. Jest to
jeden z trzech znanych nauce gazów mających aktywność biologiczną
(pozostałe dwa to tlenek węgla i tlenek azotu). Spowalnia metabolizm
komórkowy, uruchamiając mechanizmy prowadzące do stanów przypominających
hibernację.
Siarkowodór jest odczynnikiem charakterystycznym dla II grupy kationów w
analizie jakościowej związków nieorganicznych.
Siarkowodór metodą syntezy bezpośredniej można wytworzyć po przez
zmieszanie parafiny i siarki w stosunku wagowym 2:1 i ogrzewanie ich w
kolbie. |
